AkşamdıUfkun kızıllığa büründüğü andıHızlıca yanıma geliverdiNefes nefeseydiDerin bir iç çektiBuyurun, dedimYutkunduGözleri sabitlendiYüzü kasıldıDondu kaldıDamlayıverdi gözyaşlarıArdından bakakaldım
Tekrar buyurun, dedimUtandı, söyleyemediHep sustu.